Al aan het begin van dit seizoen keken we elkaar aan van wat willen we nou dit seizoen. Gaan we strijden voor een plek bovenin of doen we “gewoon” mee. Strijden voor een plek bovenin dus. De eerste wedstrijd gooide eigenlijk al meteen roet in het eten en werd er gelijk gespeeld thuis tegen Roda. Dat kon en moest veel beter. Woudenberg uit volgde daarna en er werd gewonnen met dubbele cijfers. Zo hoort het en nu doorpakken. Vervolgens volgden er 2 loodzware potten tegen allemaal jongemannen van rond de 20 jaar net als de overige teams trouwens. De gemiddelde leeftijd van het 5e is ongeveer 32. Kortom de eerste 20 minuten erachteraan rennen en de 2e helft deden ze dat mooi bij ons. Ervaring wint uiteindelijk toch en dus ook deze 2 potten. Kampioen wordt je niet zomaar en een echte kampioen heeft ook wel eens puntverlies. Tot aan de winterstop werd er 1 wedstrijd verloren. Niet van de tegenstander maar van onszelf uiteindelijk. De ranglijst bij de winterstop maakte al gauw duidelijk dat het kampioenschap lonkte. Vele punten voorsprong en niets te vrezen. Helaas moest Posthoorn zijn elftal uit de competitie halen en verloren we zomaar 6 punten terwijl de rest van de teams er maar 3 verloren. De nummer 2 kwam daardoor akelig dichtbij.
Diezelfde nummer 2 was de eerste wedstrijd na de winterstop. GVVV uit was een maatje te klein voor ons en werd er zakelijk gewonnen. Na deze wedstrijd werd het stuivertje wisselen voor plek 2. Eigenlijk speelden we om de week of tegen de nummer 2 of tegen een lage middenmoter. Dan volgt er een uitwedstrijd tegen jawel Vliegdorp. Van te voren weet je al dat je met 1-0 achterstaat. Onder winterse omstandigheden werd er uiteraard verloren van zowel Vliegdorp als hoe kan het ook anders de Scheidsrechter. Terwijl ik dit verslag in elkaar flans verschijnt er een glimlach op mijn gezicht omdat ik die mannetjes van vliegdorp nog hoor roepen dat ze kampioen konden worden. Had gekund want ze naderden ons tot op 1 punt.
Helaas voor het Vliegdorp verloren zij een aantal wedstrijden terwijl wij zakelijk wonnen met hier en daar een vleugje geluk. Kort voor het einde kregen we Valleivogels thuis op bezoek. Zij waren de nummer 2 en moesten nog 3 wedstrijden spelen terwijl wij er nog 6 moesten. Winst voor ons betekende dat we op de deur van het kampioenschap klopte. Zo geschiedde. In een saai duel met weinig tot geen kansen wonnen we met 1-0. Niets stond ons nog in de weg. De week erop volgde een mega slechte wedstrijd uit tegen Merino’s. De nummer laatst rolde ons op met 3-0. “Kansloos”. Zou het dan toch nog spannend worden want Valleivogels kon ook theoretisch nog kampioen worden als zij alles wisten te winnen en het 5e alles moest verliezen.
Met nog 4 wedstrijden te gaan wonnen we uit tegen GVVV en stond Valleivogels gelijk met ons op een gedeeltelijk eerste plek. Ons doelsaldo was vele malen beter en eigenlijk waren we al kampioen. De week erop wonnen we met 5-0 thuis van hetzelfde team als een week eerder en waren we toen al kampioen. Er werd besloten om het uit bij Roda te vieren gezien het lekkere weer en we dan min of meer compleet waren. Lootje trekken wie waar staat deed ons de das om met 3-2 maar wat geeft het. We zijn immers toch al kampioen. Aankomende zaterdag weer vol erop klappen thuis om het seizoen lekker af te sluiten.
Waar het ons vorig seizoen niet lukte om kampioen te worden lukte het nu wel. Om iedere meter werd er gestreden en werd er voor elkaar geknokt. Soms met goed voetbal maar vaak ook met slecht en saai voetbal. Zo pak je uiteindelijk wel de benodigde punten.
Achter ieder team, kampioen of niet, zit een trainer/coach. Via deze weg willen onze trainer Kees Sanders bedanken die ons de afgelopen 2 seizoenen getraind heeft in weer en wind. Helaas voor ons heeft hij een nieuwe uitdaging gevonden als trainer van een jeugdselectie team bij de VV Hoogland.
Kampioenen ole ole kampioenen kampioenen kampioenen ole ole!
